Modlić się nogami czyli duchowość wędrówki

Dziękuję, góro, za lekcje życia, których mi udzieliłaś, bo zmęczony nauczyłem się smakować odpoczynek, bo spocony nauczyłem się doceniać łyk świeżej wody, bo strudzony przystanąłem i mogłem podziwiać cud kwiatu, wolność ptasiego lotu, oddychać zapachem zwyczajności, bo sam zanurzony w twoją ciszę zobaczyłem swoje odbicie i przerażony przyznałem, że potrzebuję prawdy i miłości, bo w cierpieniu posmakowałem radości szczytu, pojmując, iż rzeczy prawdziwe, te, które prowadzą do szczęścia, dostaje się tylko ponosząc trud, a kto nie zaznał cierpienia, ten nigdy nie zrozumie.