Święty Jacek Odrowąż

Święty Jacek Odrowąż (ok. 1183–1257) to jeden z najbardziej popularnych polskich świętych. Znany jest ze swojej gorliwości wędrownego kaznodziei i organizatora wielu wspólnot zakonnych. Święty Jacek wraz z bł. Czesławem jako pierwsi Polacy otrzymali habity dominikańskie z rąk samego założyciela Zakonu Braci Kaznodziejów i rozpoczęli dzieło zakładania klasztorów. Powstałe wówczas konwenty, m.in. w Krakowie, Wrocławiu, Gdańsku, Kamieniu Pomorskim, Sandomierzu, wytyczyły zasięg polskiej prowincji zakonu. Dzięki prowadzonej misji ewangelizacyjnej na terenie Rusi, Prus i Litwy św. Jacek otrzymał przydomek Apostoła Słowian. Z postacią świętego łączone są liczne cuda, czynione zarówno za życia, jak i po śmierci, m.in. przywrócenie do życia młodzieńca, przejście suchą stopą po wodzie, podniesienie zniszczonych gradem zasiewów. 17 kwietnia 1594 roku papież Klemens VIII ogłosił Jacka świętym. „Wyraz Jacingtus znaczy drogocenny kamień, który jest lśniący, błękitny, podobny do złota i bardzo twardy. I św. Jacek również jaśniał przez głoszenie ewangelicznej nauki, był błękitny przez swą świętość życia i bardzo wytrwały w krzewieniu wiary katolickiej”.