Namaszczenie chorych.

Bywa i tak, że wzywa się księdza, by udzielił tego sakramentu zmarłemu. Kiedy pyta się rodziny: „Dlaczego wcześniej nie wezwaliście księdza?”, odpowiedź brzmi: „Nie chcieliśmy straszyć chorego śmiercią”. U niektórych ludzi panuje przekonanie, że po namaszczeniu chory z pewnością umrze. Może ta postawa wypływa z dawnego nazewnictwa, kiedy to sakrament chorych określano jako „ostatnie namaszczenie”. […] 

Pan Jezus zna każdą sytuację ludzkiego życia, a szczególnie jest przy nas, gdy przeżywamy cierpienie. Wie, że boimy się bólu. Sam przecież przeżył zdradę przyjaciela (Judasz), osamotnienie (Ogrójec), cierpienie (biczowanie i cierniem koronowanie, niesienie krzyża, kilkugodzinne konanie oraz śmierć). I to wszystko uczynił sposobem na odkupienie i zbawienie każdego człowieka. W tych tajemnicach bolesnych myślał o każdym z nas, szczególnie o chorych i cierpiących. Jezus przychodzi z pomocą duchową choremu w sakramencie namaszczenia chorych. Misję tę zleca Apostołom i ich następcom, o czym tak wspomina św. Marek: „Oni poszli więc i wzywali do nawrócenia. Wyrzucili wiele demonów i namaścili olejem wielu chorych, przywracając im zdrowie” (Mk 6,12n). O udzielaniu tego sakramentu mówi także św. Jakub w swoim liście. „Jeśli ktoś z was choruje, niech wezwie starszych Kościoła. Niech się modlą nad nim, namaszczając go oliwą w imię Pana. Modlitwa zanoszona z wiarą będzie dla chorego zbawienna i Pan go podźwignie, a jeśli by popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,13-15). Sakrament chorych można przyjmować tyle razy, ile będzie tego potrzebował chory człowiek. Przyjmujący sakrament namaszczenia otrzymuje szczególny dar, aby mógł przezwyciężać trudy choroby oraz dolegliwości starszego wieku. […] Duch Święty uzdrawia ducha osoby chorej oraz jej ciało zgodnie z Bożą wolą. […]